บริเวณที่พบ : หอประชุม 1 อาคาร 4
ลักษณะพิเศษของพืช : ต้นไม้ประจำโรงเรียนวัฒโนทัยพายัพ ดอกมีกลิ่นหอมสีขาว
ลักษณะทั่วไป
ต้น :  ไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ ผลัดใบ เรือนยอดเป็นพุ่มทรงกระบอก กิ่งก้านมักจะย้อยลง เปลือกสีน้ำตาลแตกเป็นร่องลึก
ตามยาวลำต้นอย่างไม่เป็นระเบียบ
ใบ :  ใบประกอบแบบขนนก 2-3 ชั้น  เรียงเวียน  ช่อเเขนงด้านข้างมี 3-5 คู่ ปลายคี่เรียงตรงข้าม ใบย่อยแขนงละ 2 - 4 คู่
เรียงตรงข้าม ใบรูปไข่หรือรูปไข่แกมรูปใบหอกกว้าง 2-3 เซนติเมตร ยาว 4-8 เซนติเมตร ปลายแหลมโคนใบมนขอบใบหยักมน
หรือเว้าเป็นคลื่นเล็กน้อย ผิวใบด้านล่างของใบอ่อนจะมีชน
ดอก :  สีขาวหรือชมพู   มีกลิ่นหอม ออกเป็นช่อแบบช่อกระจุกซ้อนตามปลายกิ่ง ช่อดอกขนาดใหญ่และยาว 10-35 เซนติเมตร
มีขนกลีบเลี้ยงมีขนาดเล็ก  โคนติดกันเป็นรูปถ้วย  ปลายแยก 5 แฉก   ปลายมนกว้างม้วนลง เป็นหลอดยาวปลาย 4 แฉก
มี 1 กลีบที่ปลายเป็น 2 แฉก  ดอกบานเต็มที่กว้าง 3.5-4 เซนติเมตร
ผล :  ผลแห้งแตก เป็นฝักแบนและตรง สีน้ำตาล หัว ท้ายแหลม กว้าง 1.5-2.3 เซนติเมตร ยาว 25-30 เซนติเมตร เมล็ดแบนมีปีกบางจำนวนมาก
ประโยชน์ : ดอกแห้งมวนเป็นบุหรี่สูบแก้หืด พบว่าในดอกมีสารhispidulin  ที่ระเหยได้และมีฤทธิ์ในการขยาย หลอดลมรักษาอาการหอบหืด
สูบแก้ริดสีดวงจมูก  มีรสหวานขมหอม  บำรุงน้ำดี  บำรุงโลหิต  บำรุงกำลัง แก้ลมเนื้อไม้มีสีเหลืองนิยมนำมาทำเครื่องเรือนประดับบ้าน
ปลูกเป็นไม้ดอกไม้ประดับ เป็นไม้ให้ร่มเงาและมีดอกหอม